بیا بهار را

از همه این سال ها کم کنیم

تو که خوب می دانی

آفتاب از میان پلک هایت آغاز می شود

و آن چند تار موی سفید

زمستان من است

حالا بیا

باران را بهانه کنیم

با نامه ها فال بگیریم

خیس گریه شویم

اصلا بیا تمام این حرف ها را فراموش کنیم

همه چهارشنبه ها که در راهی

من ذکر می خوانم

شاید

صبح شنبه را تو آغاز کنی!

•

این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را

در حفره ی تاریک خالی کنند

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه ی خاموش من.

•

” دلتنگم “

آن قدر که می توانم

ساعت ها زیر باران قدم بزنم

بی آنکه قطره ای

•
و زن زیباست

و زیباتر از او

جای پای اوست

بر صفحات کاغذ.

•

آخرین قطار هم رسید

کسی نیامده است

باشاخه گلی در دست و

گنجشکی در سینه

ریلها را می شمارم.

شعر

تا خانه همراهی ام می کند!

•

معمار این خیابان

عاشق نبوده است

هر روز

بی تو می روم از این پیاده رو

•

تو آن برگی که در آغوش دارند

تو آن نقشی که بر تن پوش دارند

تو آن غوغای آغازین روزی

که گنجشکان بازیگوش دارند

•

من معتقدم که ما جوان می میریم

مابین زمین و آسمان می میریم

لب های من و تو لاله و لادن شد

از هم که جدا کنندمان می میریم
•

هنوز هم برف

آدم را غافلگیر می کند

هنوز هم یکی از ما باید برود

انسان ، یکی از دست هایش

برای خداحافظی است